خودزنی بس است! رقیق ترین داروی درمان – هرچند قدری تلخ ولی موثر- همانا! آزادی زندانیان سیاسی و بازگشت به "جمهور مردم" است

امروز که روز پنجم مهر ماه 1391 است، رئیس جمهور "منصوب" در مجمع عمومی سازمان ملل آخرین داشته های حاکمان را به حراج گذاشته است (...میفرمایند زنده باد بهار و البته بهار قرار است بعد از ظهور بیآید!) و آقای سلطانیه نیز اعلام کرده «حاکمان ایران حاضر هستند در مقابل رفع تحریم ها از غنی سازی 20% دست  بردارند».

واقعیت این است که سیستم حاکم تعادل عصبی و روانی خود را از دست داده است. «قانقاریای رکود اقتصادی» و استیصال ناشی از آن همراه با « ماجراجوئی حاکمیتی! هم تاکتیک، هم استراتژی» (1) و (2) دست خالی حکومت را برای جهانیان باز کرده و مسیر امور بر مدار هدایت "سبز" می گردد.

در نامه ای که تحت عنوان «دردنامه ای برای آقای خاتمی...» در خرداد ماه 1391 نوشته شد. بر دو فراز بسیار مهم تاکید شده بود:

1-       حیف است آن اوباشی که سیلی برگونه وزیر عاقل خاتمی زد، بتواند با استخدام "ماموری که دنبال یک لقمه نان حلال برای زن وبچه اش ، صبح زود بر سرکاری که او را گمارده اند، آمده" حتی یک موی سر یک فرزند ایرانی را مورد ستم قراردهد.

2-       روش "موسوی" "مطلقاً مسالمت آمیز"، "بی دریغ عاشقانه" و "بینهایت مفید و موثر" است. لطفاً فقط با این مردم از دردهای آن ها و خودتان بگویید و کنار بایستید. تاریخ "بینهایت راه مسالمت آمیز" برای رسیدن به خواسته های "یک ملت" به آنها ارزانی داشته و "دانائی" کلید این دستیابی است.

روزهای سربلندی بیشتر ایرانیان در عرصهء جهانی به سرعت در حال فرارسیدن است. به نظر این قلم وقتی رئیس جمهور آمریکا در سخنرانی 4 مهر و در صحن سازمان ملل تاکید می کند که «ایرانیان مردمان بزرگی در تاریخ دنیا بوده و هستند و حاکمان ایران آنها را گروگان گرفته اند.»(نقل به معنی) خوب می داند راجع به چه گوهر ارزشمندی در تاریخ و فرهنگ جهان صحبت می کند.

اهمیت این نظر و احترام به مردم ایران زمانی بیشتر خود را نشان می دهد که به خاطر بیاوریم که ایشان در پیام های قبلی به «نقش برانگیزاننده و هدایتیِ "جنبش سبز" مردم ایران در وزش نسیم "بهار عربی" تا چه اندازه مومن و مطمئن بوده اند.»

وقت آن است قدم هایِ به جلوی بیشتری برداشته شود. تاکید بر آنچه در سرتیتر این یادداشت آمده است، یکی از موضوعاتی بود که ما حداقل 2 ماه پیش، پیش بینی کرده بودیم و در یادداشت:

«تناقض در رفتار و گفتارحاکمان – این دوگانگی در "گفتار" و دوگانگی در "رفتار" – ناشی از چیست؟»

آورده شده است.

حداقل پیام این مواضع برای جهانیان می تواند و باید این باشد که: «ما می دانیم چه می خواهیم و آنرا بدست خواهیم آورد!»

5 مهرماه 1391