کارگران واحد های تولیدی بویژه دولتی، کارمندان، معلمین،
پرستاران، پرسنل زحمت کش انتظامی و نظامی (بسیج، سپاه و ارتش) سئوال می کنند. تورم
و افزایش نرخ ارز « برای تامین کسری بودجه دولت»، چه موقع در فیش حقوقی ما منظور خواهد شد؟
واقعیت این است که جمهوری اسلامی 33 سال است با یک
پدیدهء تکراری "تقیه" در اقتصاد روبرو است. ( غیر از دکتر نوربخش و به
مقدار -حداقل غیر قابل توجه - مظاهری) کسی به طور رسمی به سمت اصلاح این سیاست ها اقدام
نکرده است.
از دلار 7 تومان تا 3700 تومان همه با هم آمده ایم.
روایت است که به یکی می گویند: گوش تو را می گیرم
و می برمت بالای کوه!
طرف بر می گردد و می گوید: تو هم بامن می آیی، مگه نه؟
طرف بر می گردد و می گوید: تو هم بامن می آیی، مگه نه؟
در اینکه ارزش محاسباتی دلار نباید از حدود 3- 6
هزار تومان کمتر باشد شکی نیست.(مملکتی که مدیریت "تقیه" ای جای مدیریت "علمی" سرمایه های انسانی و دانشمندان را در آن گرفته
است. انتظار بیشتری نمی توان داشت.)
محل انحراف آنجا ست که ارزش کار کارگر و یا معلم هم از ساعتی 7 - 15 دلار نباید کمتر باشد. محل درگیری واقعی اینجاست !
محل انحراف آنجا ست که ارزش کار کارگر و یا معلم هم از ساعتی 7 - 15 دلار نباید کمتر باشد. محل درگیری واقعی اینجاست !
باید اجازه داد "تقیه" در امور دینی - برای خودش - محترم باشد.(ما "صاحب نظر" دینی نیستم)
ولی با توجه به اینکه « با کفش چوبی خیس نمی شود در پست برق فشار قوی
کار کرد!»
کارگران واحد های بویژه(*) دولتی، کارمندان، معلمین،پرستاران،
پرسنل زحمت کش انتظامی و نظامی (بسیج، سپاه و ارتش) حق دارند سئوال کنند. تورم و
افزایش نرخ ارز برای تامین کسری بودجه دولت، چه موقع در فیش حقوقی ما منظور خواهد شد؟
پ.ن.
(*) در هیچ دوره ای از تاریخ اقتصادی ایران رابطهء "کارگران" و" باقیماندهء سرمایه داران و کارفرمایان خصوصی" تا این اندازه به هم نزدیک نبوده است. این روزها قاعده بر این است که کارفرمای خصوصی یا ورشکست شده - در زندان - است. یا جمع کرده و از ایران رفته است. معدود واحد های تولیدی خصوصی که هنوز کار می کنند. فقط و فقط تحت حمایت پرسنل و کارگران خود قرار دارند. این گروهها می دانند که چرا: در این فصل از اقتصاد ایران به شکم خود سنگ بسته اند و چرا «باید پشت به پشت هم بدهند!»
No comments:
Post a Comment