یک گام به پیش (2) – برگزاری سالگرد 25 خرداد 1391 و شکست توهم های امنیتی و تبلیغات جناح حاکم برای سرکوب بیشتر

این یادداشت را با طرح یک سئوال دو وجهی شروع می کنیم.

چرا بزرگداشت سالروز 25 خرداد 88 - در هفته جاری - "امنیتی" نشد؟

اولین جوابی که به این سئوال وجود دارد، این است:

"مگر" تظاهرات مسالمت آمیز "رای من کو" در سال 88  "امنیتی" بود؟!

یک جریان سیاسی "معلوم" که اهداف "معینی" در عرصه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در مورد "تاریخ ایران" به صورت تخریب، اختلاس و از بین بردن وحدت و اعتماد در صفوف خانه و خانواده، محله و محل کار، شهر وروستا و در کل، در سراسر ایران را در پیش گرفته بود، صرفاً با بهانه جوئی "نامربوط" تلاش کرد اعتراضات کاملاً حقیقی و حقوقی مطالبات حداقلی مردم ایران را با "امنیتی کردن فضای سیاسی" "مصادره" کند.

افرادی که اصرار بر "امنیتی" کردن تظاهرات 25 خرداد 88 را داشتند و با توجه به نوار سخنرانی های افشا شده و دستگیری فعالین سیاسی از اولین ساعات غروب 22 خرداد (شکایت فعالین سیاسی از سخنران و سخنرانی قبل از انتخابات توسط عقلای زندانی سبز سند معتبر این ادعا است.) امروزه دیگر کاملاً شناخته شده اند.

البته اینکه برنامه ریزان امنیتی کردن فضای بعد از انتخابات چگونه موفق به پیاده کردن تاکتیک "شبه کودتائی" خود شدند به دو مولفه اساسی نیاز داشت و آنها از هر دو مورد به طور کامل استفاده کردند:

1-       می بایستی حاکمانی بزدل با تخصص "دشمن یابی" و ترس از سایه دشمن "خیالی"برای حمایت سیاسی از اقدامات خود می داشتند، که عملاً با ظریب اطمینان 100% فراهم بود.

2-       با ایجاد هیاهو و "کی بود،کی بود من نبودم" می بایستی خود و اطرافیان حامی شان را در موقعیتی قرار می دادند که بتوانند ادعا کنند "صدای حقیقت را در این شلوغی نمی توانند بشنوند"، که برای این تاکتیک بهانه زیادی(هرگز) لازم نبوده و نخواهد بود.

25 خرداد 1391 "یک گام به پیش" در غلبه بر این "جریان سازی امنیتی" است.

بی انصافی است اگر همه این موفقیت را بخواهیم به "توسعه دانائی" افکار عمومی و جنبش سبز نسبت بدهیم (و با مدل 70 میلیون "دیکتاتورهای ایرانی" که صاحب این قلم و شخص شما که در حال خواندن این یادداشت هستید نیز جزئی از آن هستیم، بخواهیم آن را "مصادره به مطلوب" نمائیم)

دو عامل مهمتر در این "یک گام به پیش" موثر تر است:

1-       اهداف تخریبی ،دروغ، اختلاس و ایجاد فرصت برای نابودی "کیان" ایرانی از طرف مجریان آن آشکار شده و حتی در منظر نظر عقب مانده ترین بخش های جامعه "مدرن" ایرانی نیز قرار گرفته.(اشاره به زمزمه اعتراض علمای قم برای استناد کافی است)

2-       جهان متمدن و نمایندگان افکار عمومی دنیا در تیم 1+5 نیز صدای "هم آوای" مردم ایران را شنیده و  مطلع شده اند که تا زمانی که با "نمایندگان مشروع مردم رنج کشیده "، طرف مذاکره نیستند، هر گونه "تحریم غیر مالی جناح حاکم"  و "اقدام نظامی" علیه ایران از کوچکترین منطق دیپلماسی بین المللی بر خوردار نخواهد بود!

حال که  مذاکره کنندگان کشورهای  1+5 نشان داده اند که  با هوش تر از آن هستند که به جناحی از حکومت در ایران "اعتماد" نمایند که نه تنها به دنیا و نه تنها به مردم و مطالبات بر حق مردم ایران "دروغ " می گویند. حتی به "خودشان "هم دروغ می گویند.

حال که پس از سه سال تلاش، فضای به شدت امنیتی شده کنترل می شود. فرصت کافی برای برداشتن قدم های بعدی فراهم خواهد شد. قدم هائی که می تواند با رفع حصر از رهنورد، میرحسین و کروبی شروع و با آزادی کلیه زندانیان سیاسی که با "توهم امنیتی" در بند نگهداشته شده اند توسعه یابد.

حمایت افکار عمومی و نشان دادن اینکه شهروندان دیگر مایل به گوش دادن به "توهمات" جناح حاکم نیستند، گام بعدی این حرکت "دلپذیر" است.

باشد! که این گام هم برداشته شود!

26 خرداد 1391